1997 yılından beri İstanbul’da ikamet ediyorum. Geçen Şubat Tatilinde çoluk-çocuk Sıla Turu yapma arzu ve hevesiyle köyümüze gitmiştik. Hem anne-baba ve büyüklerimizi ziyaret, hem de yüreğimizdeki sıla hasretini biraz olsun soğutmak istiyorduk.
Sıla hasreti. Balık suyun içindeyken, hayatını idame ettirdiği suyun kıymetini, değerini, pahasını bilemez derler. Doğup büyüdüğümüz, dağlarında, bayırlarında koşuşturduğumuz sıla topraklarını bir şekilde ardımızda bırakarak Gurbet Ellerde hayat mücadelesi vermek zorunda kaldığımızdan, yüreğimizdeki sıla hasreti hiç bitmek bilmiyordu.
Çoluk-çocuk yolculuk halindeyken her bir birey kendi iç dünyasında sıla ile ilgili türlü türlü hülyalara dalıyorduk. İstanbul-Karabük arasındaki şehirler arası yolu henüz bitirmiş, köy ayrımı yoluna yeni girmiştik. İleride yolun sağında köyümüzün diğer mahallesinden bir tanıdık bekliyordu. Sanırım köye çıkmak için vasıta bekliyordu. Şubat ayının o soğuğunda yolda kalmasın diye o uzun yol yorgunluğuna rağmen köylümüzü aracımıza alarak kalan yola devam ediyorduk. Köyümüzden bir halktı kendisi. Biz onu tanıyor, o da bizi tanıyordu.
Köye kalan o kısacık zaman zarfında kısa konuşmalar yapıyorduk. Ne var, ne yok gibi. Henüz daha köye ulaşmamıştık. Bizler misafir, yolcumuz ise ev sahibi konumundaydı. Derken şöyle bir soruya muhatap olduk.
-Eeee. Dönüş ne zaman?
(Hayırdır abim. Anlayamadım)
Mehmet İNCİ
Uzay Çağı Öyküleri
22/05/2022
Pendik. İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder