Bağ-Kur’dan emekli eşi dünyasını değiştireli ne kadar olmuştu pek hatırlamıyordu. Cenaze merasimi sırasında ana kucağında olan son torunu ortaokula gidiyordu. Kıymetli eşinden kalma bahçe nizamlı evinde mutlu ve huzurlu bir hayatı vardı. Eşinden yadigar kalan bahçedeki güller ve meyve fidanları en yakın arkadaşları olmuştu. Komşu İl, İlçe ve mahallelerde oturan çocukları her daim arayıp, sorarlar ve bazen de torun torba yatılıya gelirlerdi. Yatılı kalmak çocuklarına da iyi geliyordu. Zira eskiyi anımsarlar, babalarının hatıratını yad ederlerdi.
Günlerden bir gün, eşinin uzak akrabası bir kadın mutlu ve mesut yaşadığı o küçük bahçeli evine ziyarete gelir ve Nikah Davetiyesi bırakır. Davetiyeyi alır ve hayırlı olsun diyerek uğurlar. Nikah günü gelir ve büyük torunundan yardım isteyerek beraberce nikah salonuna ulaşırlar. Lakin adrese vardıklarında hiçbir tanıdık göremezler.
-Evladım der, bu ne iş.
-Hiç tanıdık kimse yok.
Torunu bakar ki nikah tarihi bir gün öncesine aittir. Yaşlı kadın nikah tarihi hafta sonu olan Pazar günüdür diyerek çağırmıştır torununu.
-Madem öyle bizde evlerine giderek hediyemizi teslim edelim, der torunu ve babaannesini düğün sahibinin evine götürür. Kapı çalınır ve bir gün önce düğün yapan davetiye sahibi akraba kadın kapıyı açar.
-Kızım der, yaşlı babaanne.
-Ben nikahı Pazar günü olur sandım. Yaşlılık işte. Lakin merasiminiz dün imiş. Rabbim hayırlı eylesin. Çam Sakızı Çoban Armağanı hediyemizi kabul buyurmanızı istirham ediyorum.
Düğün sahibi merdiven başında hediyeyi eline alır, bakar ki gram altındır.
-Biz senin torununa çeyrek altın takmıştık, der.
-İyi ama der, Bağ-Kur emekli eşi yaşlı kadın.
-Elimde şu an bu var. Çeyrek almaya gücüm yetmedi.
Düğün sahibi merdiven başında ayak üstü sözüne devam eder:
-İyi ya. Önümüzdeki ay maaşını aldıktan sonra bu gram altını da ilave ederek bir çeyrek alabilirsin.
Mehmet İNCİ
08/05/2023
Pendik. İstanbul
Uzay Çağı Öyküleri