Düşe kalka yürümeyi yeni öğrenmişti Kerem. Badi badi yürümesi penguenleri andırıyordu sanki. Babasının parka götürdüğü zamanlarda adeta yerin tozunu attırıyordu. Konuşmayı daha henüz sökememişti. Anne, baba, açıktım gibi birkaç kelime öğrenmişti ve bu gibi kelimelerle kendini ifade etmeye çalışıyordu.
Evdeki seyyar eşyalarla oyuncak gibi oynuyordu. “Atma”, dökme”, “yapma” gibi hep emir kipli kelimeler duymaktaydı ailesinden. Günlerden bir gün yine ailesi ile beraber çocuk parkına gitmişlerdi. Oyundan, koşmadan kan ter içinde kalmıştı adeta. Kendi aralarında konuşmaya dalmış olan anne babası bir baktılar ki Kerem, kendi cürmünün üstünde yüksek bir yere çıkmış. Hemen korku ve panik içinde Kerem’e doğru koşan babası, düşecek, zarar görecek, kolu bacağı kırılacak korkusuyla oradan çabuk aşağıya inmesi gerektiği anlamında:
-İn aşağıya çabuk Kerem, der.
Emir kipi ile aşağıya inmesi gerektiğini söylediği babasının aldığı cevap yine aynı tondadır:
-İnaşamıyom!..
16/01/2023
Mehmet İNCİ
Uzay Çağı Öyküleri
Pendik. İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder