SSK Emeklisi Osman Amca hızlı adımlarla, koşarcasına ilerliyordu. Mahalle Camisine Akşam Namazına yetişmekti niyeti. Müezzin ezanı bitirdi bitirmesine de mahallede kurulan pazardan dolayı kalabalıkta ilerlemekte ve yol almakta oldukça zorlanıyordu. Ninemizde iki adet ekmek almasını tembih etmişti. Bacak ağrılarına aldırmadan olanca gücüyle yürümeye devam ediyordu. Nihayetinde camiye ulaşmış ve cemaate yetişmişti.
Acelece tekbir alıp imam efendiye ve cemaate tabi oldu. Diz ve bacak ağrılarına rağmen cemaatle rüku ve secde etmekten kaçınmıyordu. Namazın sonlarına doğru aceleden sessiz konuma almayı unuttuğu cep telefonu çalmaya başladı. Ne yapmalıydı şimdi? Az sonra namaz bitecekti. Lakin telefon susmak bilmiyordu. Utancından ve sinirinden soğuk terler dökmeye başladı. El yordamıyla cebindeki telefona müdahale etti. Telefonun sesi kesilmişti. Biraz olsun rahatladı. Kapattı mı, açtı mı bilmiyordu telefonu. Lakin az önce susmak bilmeyen telefonu susmuştu. İç huzura erişmişti az da olsa. O de ne. Cebindeki telefondan sanki hoparlörü açılmışçasına bir ses, caminin kubbelerinde yankılanıyordu.-
-Telefonu açtın da ne diye cevap vermiyorsun be adam.
26.07.2020
Mehmet İNCİ
Uzay Çağı Öyküleri.
Pendik. İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder