Yaklaşıyor yine bu akşam da saat, yirmi otuza,
Geliyor okkası herkesten azami yüz otuza.
Gözlüyoruz babaannemle birlikte şu kapının eşiğini,
Sallamıştır durmadan tam dört sene onun beşiğini.
Günlerden Pazar da bir yandan, işleri seyrektir,
Yapısı birazcık şişman, ama saçı seyrektir.
Hele bir ayakkabısı var, sanki çocuk mezarı,
Biraz da huyundan olsa gerek, çokça haşarı.
Sabahleyin er çıkmıştı, garip bir halde evden,
Güzel bir özelliği vardır; Dönmez sözünden.
Bu akşam kederinden olsa gerek, unuttu sözünü,
Allah üç sene ana sütüyle yoğurmuş onun özünü.
Her akşamki gibi yirmi bir oldu saat,
Var herhalde bu işte bir mazarat.
Öyle olmasaydı gelirdi hemencecik evine,
Dürülüveridir birden, kendi yorgan kefenine.
Yufkacılıktır onun, bu zor olan mesleği,
Şaşırmış olacak herhalde bu akşam feleği.
Sabahtan akşama dek oklava ile savaşır,
On altı oldu artık yaşı ,hamur bazusuyla güreşir.
Yok mu ? hamuru hazırlamak sabahın er saatinde,
Her şeyini, marifetini ortaya koyar, ne varsa elinde.
Bir özrü var ki; Akşamları daim geç gelir,
Geldiği billah, hemencecik yerlere serilir.
Öyle yemeğini hep beraber ayakta yerler,
Adı batsın Yufkacılığın, buna da "meslek" derler.
Mehmet İNCİ
Mart 1988
Karabük
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder