Memleketten bu koca köye göçeli yirmi beş seneyi aşmıştı. Kimi inşaatlarda, kimi tekstilde, kimi de seyyar olarak çalışmıştı. Hayatın her türlü hallerine vakıf olarak emekliliğin tadını çıkarmaya çalışıyordu. Lise ve üniversite öğrencisi çocukları ve kıymetli eşi ile kasaba nüfusuna sahip apartmanın manzarası güzel bir dairesinde mutlu ve mesut olarak hayatlarını devam ettiriyorlardı.
Çocukluğunu ve gençliğinin ilk dönemlerini geçirdiği memleketi ile otuz yıla yakın yaşadığı, sosyal bir hapishane olan bu koca şehirdeki hayatın zorluklarını zihninde tasavvur ediyor, hangisinin kolay, hangisinin zor olduğu konusunda cevapsız sorular arasında kalıyordu. Çocuklarının okuması, milletine ve vatanına faydalı ve üretken bir fert olması en büyük hayaliydi. Büyük evladı sene sonunda üniversiteyi bitirecek, diğer evladı ise üniversite sınavına girecekti. Birinin okul sonrası güzel bir işe yerleşmesi, diğerinin ise önü açık bir okul kazanması için her daim dua ediyordu.
Bir hafta sonu tüm aile birleşmiş ve evin hanımefendisi sabah kahvaltısını hazırlamaya başlamıştı. Şehir dışından gelen üniversite son sınıf öğrencisi evladının en sevdiği kahvaltıyı hazırlamaya çalışırken, birkaç kahvaltı malzemesinin eksik olduğunu fark etti. Hayat mücadelesinde tüm zorluklarla mücadele etmiş, yorgun düşmüş evin babasının bakkala gitmesine gönlü razı gelmedi. Diğer evladını eksik olan kahvaltılık malzemelerin alınması için bakkala gönderdi. Üç sokak ilerideki mahalle bakkalına ihtiyaçları almak için giden evladın dönüş yapma vakti gelip geçmekteydi. Lakin henüz daire kapısı çalınmamıştı. Bu çocuk nerede kaldı diye anne baba kendi aralarında konuşurken, babanın gözü evin karşısında cadde üzerinde bekleyen birine takıldı. O da kim? Neden tam da bizim evin karşısında cadde üzerinde beklemektedir diye perdeyi araladı. Baktı ki bakkala gitmek için evden ayrılan çocuğu. Pencerenin kanadını açtı ve neden orada beklediğini, ihtiyaçları almak için niye bakkala gitmediğini sordu. Evladı ise, bakkala gideceğini, ihtiyaçları alacağını söyleyerek pencerede olan babasına seslendi.
-Taksi çağırdım babacığım. Onu bekliyorum.
Mehmet İNCİ
22/12/2023
Pendik / İstanbul
Uzay Çağı Öyküleri
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder